می دانستید دستگاه ایمنی بدن طوری طراحی شده است که می تواند خود را ترمیم کند؟ می دانستید راهی وجود دارد که شما هرگز مریض نشوید؟ می دانستید ذهن و فکر ما این قدرت را دارند که بیماری سرطان را بدون هیچ دارویی درمان کنند؟ می دانستید که افراد قطع نخاخ شده می توانند با کمک فکر و ذهن خود دوباره روی پای خود بایستند؟ باورش سخت است ولی با خواندن این مطلب باور می کنید. بیماری چگونه به وجود می آید؟ دکتر بن جانسن به این سوال پاسخ داده است: همه ی بیماری در نتیجه استرس یا فشار روانی  به وجود می آیند . دکتر جان هاگلین معتقد است: بدن ما نتیجه افکار ماست و جدیداً علم پزشکی به این نکته رسیده است که افکار و احساسات ما، چگونگی جسم و ساختار عملکرد بدن ما را تعیین می کنند. دکتر جان دمارتینی نظرش بر این است که: داروی تسکین دهنده دارویی است فرضی، که هیچ اثری بر بدن ندارد مثل قرص. دانشمندان دریافته اند که ذهن انسان مهم ترین سهم را در درمان دارویی دارند. فکر می کنید چرا بیماران با خوردن قرص یا تزریق امپول درمان می شوند؟ وقتی بیماران به این باور می رسند که آن قرص قطعاض باعث بهبود بیماریشان می شود . آن چه را باور کرده اند دریافت می کنند و خوب می شوند. فکر کردن به سلامتی کامل کاری است که هرکس می تواند در خلوت خود انجام دهد، مهم نیست که پیرامون او چه می گذرد. مایکل برنارد بک ویث معتقد است که بیماری های جسمی یا ناراحتی که در زندگی بروز کرده را می توان با نیروی فکر برطرف کرد. قدیمی ها درست گفته اند که خنده بر هر درد بی درمان دواست. می دانید چرا ؟ باب پراکتر در این باره می گوید: بیماری قادر به ادامه در بدنی که وضعیت عاطفی سالمی دارد نیست. بدن ما در هر ثانیه میلیون ها سلول را از خود دفع می کند و میلیون ها سلول دیگر را جایگزین آن ها می کند. پس چرا بعضی بیماری ها سالیان سال در بدن باقی می مانند در حالی که به نظر دکتر جان هاگلین ما هر چند سال یک بار یک بدن فیزیکی نو داریم؟ تنها راه دوام آن ها در بدن از طریق افکار و تمرکز روی بیماری دیگران و خود فرد است . بیماری در بدنی که اندیشه های سازگار و مثبت داشته باشد نمی تواند دوام بیاورد.تفکرات ناقص علت تمام بیماری های انسان است که می تواند شامل بیماری های جسمی و روحی باشد. درمان بیماری ها: باب پراکتر می گوید: اگر بیماری دارید و دئماً به آن فکر می کنید و مرتب با دیگران درباره ی آن صحبت می کنید. در واقع در حال ایجاد سلول های بیمار بیشتری هستید خود را در شرایط سلامت کامل ببینید و درمان بیماری را به پزشکتان بسپارید. اگر احساس کسالت می کنید در مورد آن صحبت نکنید وگر نه بیماریتان بدتر خواهد شد. اندیشه های شما مسئول ایجاد بیماری یا سلامتی است. پس تا می توانید ای نعبارت را تکرار کنید: حالم خیلی خوب است و واقعا چنین احساسی داشته باشید.اگر خیلی سرحال نیستید و کسی از احساستان می پرسد فقط از او قدردانی کنید که این احساس خوب را به شما یادآوری کرده است . شما نمی توانید چیزی را که می خواهید به دست بیاورید مگر آن که فکر کنید که می توانید. تصور کنید که حالتان خوب شده است به این ترتیب بهبودی حاصل می کنید. ای نقانون جذب است . درمان بیماری های لاعلاج جالب است بدانید تعریف دکتر جان دمارتینی از لاعلاج این است: درمان از راه درون هیچ بیماری وجود ندارد که قابل درمان نباشد . همه ی بیماری ها را می توان با قدرت ذهن و فکر درمان کرد. مایکل برنارد بک ویث می گوید: شما قادر هستید زندگی تان را دگرگون کنید و خودتان بیماری هایتان را درمان کنید. مایکل برنارد بک ویث می گوید: من مشاهده کرده ام که سرطان ها درمان شده و کلیه ها احیا شده اند. حتی دیده ام که بینایی چشم ها اصلاح شده و به شکل عادی خود برگشته اند.
 در این جا می خواهم داستان شگفت انگیز  و امیدوارکننده ی موریس گودمن ، نویسنده و سخنران بین المللی را برایتان مطرح کنم. او این چنین تعریف می کند: این داستان به دهم مارس 1981 بر می گردد. این روز خاص به کلی زندگی ام را تغییر داد به شکلی که هیچوقت آنرا فراموش نمی کنم. هواپیمایی که من در آن بودم سقوط کرد مرا که فلج شده بودم به بیمارستان منتقل کردند. مهره های اول و دوم ستون فقراتم خردشده بودو به خاطر آن واکنش غیر ارادی خوردن در من از بین رفته بود. قادر نبودم چیزی بخورم، دیافراگمم از بین رفته بود و نمی توانستم نفس بکشم فقط می توانستم پلک بزنم. دکترها بر این عقیده بودند که باید یک زندگی گیاهی داشته باشم و من فقط پلک می زدم. این تصویری بود که آن ها از من داشتند ولی برایم اهمیتی نداشت. تنها مسئله مهم افکار خودم بود من خودم را تصور می کردم که دوباره به وضعیت سابق برگشته و مثل یک فرد عادیبا نیروی خودم از بیمارستان بیرون می آیم. در بیمارستان فقط می توانستم با ذهنم کار کنم و وقتی شما ذهنتان را در اختیار بگیرید می توانید همه چیز را به حالت اول برگردانید. یک دستگاه تنفس مصنوعی به من وصل بود و دکترها و پرستارها بر این عقیده بودند که من هرگز توانایی نفس کشیدن بدون آن را نخواهم داشت ولی ندایی آهسته دائماً به من می گفت:« نفس عمیقی بکش، عمیق تر نفس بکش» و بالاخره روزی فرا رسید که از شر آن دستگاه خلاص شدم. آن ها نمی توانستند هیچ توضیحی بدهند. من هم اجازه نمی دادم چیزی مرا از هدفی که در ذهنم دارم دور کند. هدفم این بودکه: کریسمس با پای خودم از بیمارستان بیرون بروم و این کار هم انجام شد. آن روز را هیچ وقت فراموش نمی کنم که پزشکان گفتند این اصلاً عملی نیست. اگر بخواهم برای سی که ممکن است بیمار باشد زندگیم را خلاصه و جمع بندی کنم آن را فقط در چند کلمه خلاصه می کنم.

« انسان همان چیزی می شود که به آن فکر می کند.»